คือตอนแรกที่คิดจะเขียน ไม่ได้กะจะเขียนให้เป็นแนวนี้หรอก จริง ๆ แล้วต้องบอกว่าตั้งใจมารีวิว หรือ มาอวย การ์ตูนเรื่อง Sword Art Online ที่กำลังติดตามดูอยู่ในเวลานี้ การ์ตูนเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับคนที่เล่นเกมออนไลน์แบบสมัยใหม่ในรูปแบบเมทริกซ์คือ เข้าไปควบคุมได้หมดเลย ซึ่งมันคงธรรมดามากถ้าเป็นอย่างนั้น แต่ในการ์ตูนมันผูกเรื่องว่าผู้สร้างเกมได้ล็อกไม่ให้คนที่เข้าเกมส์ออกเกมได้ จะดึงปลั๊กออกก็จะโดนไฟดูดสมอง วิธีจะออกจากเกมได้ก็คือเล่นจนจบ แต่มีเงื่อนไขคือห้ามตายเพราะตายแล้วตายเลย แหมะ แค่นี้ก็น่าสนใจแล้วใช่ปะ
แต่พอมานั่งคิดนอนคิดแล้ว ว่าไปก็เคยฝันที่อยากเข้าไปอยู่ในโลกของเกมส์ ยิ่งช่วงไหนเกมส์ออกใหม่ ๆ นี่ไม่อยากทำอย่างอื่นเลย จนบางครั้งแอบรู้สึกว่าชีวิตที่อยู่หน้าจอคอม คือชีวิตจริง ในส่วนการดำเนินชีวิตอื่น ๆ เป็นแค่ส่วนประกอบ
ตัดมาในการ์ตูนพอเรื่องเดินไปได้พักใหญ่ เวลาในหนังก็ผ่านไปหลายปี คนต่าง ๆ เริ่มชินกับการใช้ชีวิตในเกมแล้ว เริ่มไม่รู้สึกแปลกแยกจากมันอีกต่อไป ซึ่งคิดว่าคงให้ความรู้สึกแตกต่างจาก การที่เราเล่นเกมจนติดงอมแงมและรู้สึกว่าเรื่องอื่น ๆ รอบ ๆ ตัวเราไม่ค่อยน่าสนใจ
การเล่นเกมอย่างจริงจังก็เหมือนกับการทำงานอย่างหนึ่ง เพราะบางส่วนของเกม ก็ได้บังคับให้เราต้องกระทำบางอย่างซ้ำ ๆ เพราะผลลัพธ์หรือผลตอบแทนเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ก็เหมือนการไปขายของตลาดนัด บางวันก็ขายดี บางวันก็ขายไม่ดี แล้วการดำรงชีพในการพัฒนาในเกม ก็ไม่ต่างกับความเป็นจริง อยากได้ของในเกม เราทำยังไง เราก็หาเงิน อยากได้ของในชีวิตจริง เราก็หาเงิน เพี่ยงแต่ในชีวิตจริงนั้น วิธีการหามีได้หลากหลายและไม่ตายตัว ซ้ำบางครั้งอาจไม่สำเร็จง่ายดายเหมือนดั่งเกมที่วางไว้ให้แล้ว
ดังนั้น (หลังจากออกทะเลอ้อมมหาสมุทร) เกมและการทำงานก็ไม่ได้ต่างอะไรกัน โดยเฉพาะเกมออนไลน์ที่มีสังคมเสมือน ต่างกันก็แค่ ในเกมตัวเลือกเราน้อยกว่า สังคมแคบกว่า หลีกเลี่่ยง หลบหนีง่ายกว่า แล้วก็ไม่มีรายจ่าย ประจำ แต่ไม่แน่ ถ้าอนาคตมีเกมที่เราต้องหาเงินในเกมเพื่อจะมาซื้ออาหารในการดำรงชีวิตประจำวัน มันก็คงไม่ต่างจากชีวิตจริง ๆ ของเราเลย ... อ้อ ในชีวิตจริง ตายแล้วฟื้นไม่ได้ ก็แค่นั้นเอง....
