นิยายน้ำคลำ

ก่อนเริ่มอ่านขอบอกว่า นิยายนี้มีคำหยาบผสมอยู่ค่อนข้างเยอะ เพราะพยายามให้ได้อรรถรสของการคุยกันฉันเพื่อน/พี่สนิท ดังนั้นถ้ารับจุดนี้ไม่ได้ก็อย่าอ่านเลย

เสียงโทรศัพท์ได้ดังขึ้น ขณะที่ผมกำลังนอนเกลือกกลิ้งบนเตียงในคืนวันพุธกลางสัปดาห์์ที่แสนน่าเบื่อ มือก็เอื้อมไปตะแคงโทรศัพท์ดู ก็พบเบอร์ที่แสนจะไม่คุ้นตา พลางแต่ได้คิดว่า ใครฟะจะโทรหาวันนี้

ผม: สวัสดีคราบบบ (ลากเสียงแบบขี้เกียจเต็มที่)
???: เฮ้ย...อ้วนทำไรอยู่วะ นี่พี่เบิ้มนะ
ผม: (เรียกงี้ได้ไงวะอารมณ์เสียยยย คนมีอันจะกินต่างหากเฟ้ย) อ้อ...ว่าไงฮะพี่
พี่เบิ้ม: เมิงมาหากูที่ร้านบางบาร์ด่วนเลย กูอยากระบายอะไรกับมึง
ผม: อยากระบายก็ไปห้องน้ำดิพี่ ปากผมไม่ใช่โถฉี่นะจะได้มาระบายใส่ได้
พี่เบิ้ม: เอออออ ก็ปากเมิงอย่างนี้แหละเลยหาแฟนไม่ได้ซักที หมาเห่าใส่ยังเพราะกว่าที่เมิงพูดอีก
ผม: (ได้แต่ร้องเช็ดดดดด...ในใจแต่ไม่ได้บอกไป)...
พี่เบิ้ม: มึงไม่ต้องด่ากูในใจ... มาที่ร้านภายในสิบนาทีนะเว้ย
ผม:ครับจะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ 

พูดเสร็จ ก็เอามือถือมาเช็ค Facebook ซักหน่อย

ผ่านไป 2 ชั่วโมงกับอีก 10 นาที ผมก็มาจุติที่ร้านเหล้า
พี่เบิ้ม: ไอ้อ้วน นี่ 10 นาทีเมิงหราาา พี่ทั่นลากเสียงยาวถึงดาวอังคาร
ผม: อดีตไม่สำคัญ ปัจจุบันผมมาแล้ว
พี่เบิ้ม: เชี่ย เล่นลิ้นเดี๋ยวจะโดน...  เออ นั่งๆ กูมีเรื่องอยากระบาย

พอพี่แกขึ้นอย่างนี้รับรองยาว... ว่าแล้วพี่แกก็เล่าเรื่อยเปื่อย คือแม่งน้ำเยอะมาก แถมวกไปวนมา ลิ้นพันกันตามประสาคนกินจนกรึ่ม ๆ แล้ว ผมก็ทนนั่งฟังพร้อมกับบำเพ็ญกุศลจิตในการบริจาคเลือดเชิงบังคับ 

เนื้อหาคร่าวของเรื่องที่แกเล่าก็คือ เนื้อคู่(ของแกข้างเดียว) กำลังจะหนีไปแต่งงาน ใช้ว่าหนีก็คงไม่ถูกนักเพราะแกแม่งละเมอไปคนเดียว แกก็พูดว่าเจอน้องคนนี้ก่อนเจ้าบ่าวอีก แกเจอกับน้องเค้าตั้งแต่สมัยเรียน ม.ต้น ตอนนั้นแกอยู่ ม.3 ส่วนน้องคนนั้นเพิ่งเข้า ม.1 แกบอกว่าเห็นครั้งแรกก็เพ้อเลย... จากนั้นก็บอกว่าน่ารักอย่างโน้น อย่างนี้ ซึ่งกว่าแกจะรวบรวมความกล้าจะไปคุยได้นั้น แกก็จบม.3 และย้ายไปเรียนโรงเรียนอื่นเรียบร้อย...สรุปว่าไม่เคยคุยด้วยซักคำ 

แล้วเนื้อเรื่องก็ตัดมาตอนแก่ ประมาณ 10 กว่าปีผ่านไป ที่พอแกมาเจออีกทีแม่งก็หลงอีกรอบ พร้อมโชว์ความเป็นเจ้าของด้วยรูปของน้องสุดสวยที่มันมีในมือถือ พร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่มที่น่าหมั่นไส้ ซึ่งผมมองปร๊าดเดียวก็รู้แล้วว่าแม่งแอบก็อปมาจากรูป Profile ชัด ๆ แต่แกก็โม้เหม็นว่า Exclusive ของพี่ท่านเลย 

แล้วแกก็วกกลับมาบ่นว่าเจอกันช้าไป น้องคนนั้นกำลังจะแต่งงานละ ก็เลยมากินเหล้าย้อมใจ ด้วยเอวัง ประการฉะนี้ และเกรงว่ากินคนเดียวจะเมาแล้วกลับบ้านไม่ถูกเลยเอาผมมานั่งด้วย

ผม: (พูดด้วยเสียงอ้อแอ้) ว่าแต่น้องเค้าอยู่โรงเรียนไหนพี่ ถ้าน่ารักขนาดนี้ทำไมผมไม่เคยเห็น
พี่เบิ้ม: ก็โรงเรียนเรานี่แหละ รุ่นเดียวกับเอ็งเลย (เฮื้อก เสียงเอ็ฟเฟค สะอึกตามประสาคนแมว)
ผม: รุ่นเดียวกับผมหราาา
พี่เบิ้ม: เอออออ ดิ
ผม: ... ก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะ ณ จุดนี้เหมาะกับการกลับบ้านปีนขึ้นเตียงนอนได้แล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะแต่งตัวเตรียมไปทำงานในสภาพผีตายซาก
ผม: ฮาโหลลล ว่าไงพี่ ถึงบ้านโดยสวัสดิภาพหรือป่าว
พี่เบิ้ม: เมิงโทรมาอะไรแต่เช้าฟะ (ตอบกลับมาด้วยเสียงที่บอกว่าเมาโคตร ๆ)
ผม: เช้าอัลลัยพี่ นี่จะ 8 โมงแล้ว
พี่เบิ้ม: ไม่เป็นไร โทรไปบอกหัวหน้าแล้วว่าปวดหัว
ผม: (หัวหน้าคงเชื่อนะ เสียงเมาขนาดนี้ รู้สึกได้เลยว่ากลิ่นเหล้าลอยออกมาพร้อมเสียง) เออ พี่เมื่อคืนท่าจะเมามากนะ ที่ผมถามว่าน้องเค้าเรียนโรงเรียนเราและรุ่นเดียวกับผมมันจะเป็นได้ไงพี่ ก็รุ่นผมมันเป็นชายล้วนรุ่นสุดท้าย จะมีสาวน่ารักขนาดนี้ได้ยังไง
พี่เบิ้ม: เฮ้อออ มึงนี่เรื่องมากจังเลย...แล้วกูพูดตอนไหนว่าน้องเค้าเป็นผู้หญิงวะ เอออ แค่นี้หล่ะจะนอนต่อละ
ผม:.........................................

จบฮะ