กระดาษแผ่นขาวว่างเปล่า รอคอยที่จะรองรับอารมณ์ที่เราปลดเปลื้องออกจากหัวใจ ผ่านน้ำหมึกจนกลายเป็นตัวอักษรที่เล่าร้อยเรื่องราว จากคำสู่บรรทัด จากบรรทัดสู่หน้ากระดาษ และขยายขอบเขตไปเท่าที่ห้วงอารมณ์และมือของเราจะพาไปได้ บางคราลายมือที่บรรยายเรื่องราวห้วงอารมณ์นั้นอ่านแทบไม่ออก เพราะมือนั้นไม่สามารถขยับได้รวดเร็วดั่งใจและความคิดที่พรั่งพรูดั่งเขื่อนทำนบที่พังทลายลง ไหลอย่างรุนแรงรวดเร็ว บางคราก็สงบนิ่งบนกระดาษที่ว่างเปล่าปราศจากการเคลื่อนไหว เหมือนจ่มเจ่าอยู่กับตนเอง แต่ความจริงแล้ว เกิดความสับสนวุ่นวายระดับบิ๊กแบงภายในจิตใจและห้วงอารมณ์ที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นตัวอักษรได้ เวลาในการเขียนอาจเนิ่นนานหรือสั้นเพียงประดี๋ประด๋าว ไม่ใช่สาระสำคัญในการปลดปล่อยอารมณ์ ตราบเท่าที่เรายังมีอะไรที่จะปลดเปลื้องเราก็ยังสามารถเขียนไปได้อย่างต่อเนื่องลื่นไหล การเขียนช่วยให้ใจคลายลง ปล่อยตัวตนออกจากห้วงความคิดที่ติดอยู่ภายใน ปล่อยมันลงบนกระดาษที่ขาวสะอาด ที่บัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นรกรุงรังไปด้วยน้ำหมึกสีน้ำเงินเข้ม กับลายเส้นที่แสนสับสนจนแทบอ่านไม่ออก เมื่อห้วงอารมณ์ได้รับการปลดปล่อยจนหมด เสมือนฟ้าหม่นมีฝนโปรยลงมาคลายความเหนียวหนึบออกไป จิตใจเราก็ได้รับการปลดเปลื้องจากโซ่ตรวนแห่งอารมณ์
... ไม่รู้ว่าเพราะไม่ได้เขียนนานหรืออารมณ์ศิลปินเข้าสิงทำให้สามารถนั่งเขียนได้อย่างต่อเนื่องนานสองนาน แม้เรื่องที่เขียนจะดูสับสนซ้ำซาก แต่อย่างน้อยก็ยังได้เขียน เนอะ....
นั่งปลดปล่อยความคิด ไปกับลมกับฟ้า
ให้ใจที่มันอ่อนไหว จากความรัก ได้พักผ่อนคลายเสียบ้าง
จะได้ไตร่ตรองดูให้ดี สิ่งที่อยู่ในใจคั่งค้าง
ฉันควรทำอย่างไร กับรักที่ไม่มีทาง..
คนข้างล่าง - บอย โกสิยพงษ์
ไม่มีอะไร อยู่ดี ๆ ก็อยากฮัมเพลงนี้ขึ้นมา ก็เท่านั้นเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น